O río Miñor, que descende desde as serras de Aloia e Galiñeiro e escavou durante milenios o val ao que dá nome, verte neste punto o seu caudal e os sedimentos que veu atesourando. Ao abrigo das Illas Estelas, o Monte Lourido e os Illotes das Serralleiras, estas achegas formaron un amplo estuario de moi pouco calado, que se drena case completamente en marea baixa e dá lugar a un ecosistema dunar típico no que predomina a vexetación halófila (é dicir, resistente ao sal), que se ordena en franxas con respecto á liña de auga en función do seu maior ou menor tolerancia á salinidade. O lugar é un paraíso para as aves limícolas e varias especies de bivalvos; o que lle valeu a súa inclusión dentro da Rede Natura 2000, a de Zona de Especial Protección para as AVES (ZEPA) e de Lugar de Importancia Comunitaria (LIC). O florecemento destes bancos litorais na primavera dá lugar a un belísimo espectáculo. Todo o ano pódense contemplar unhas fermosas postas de sol, que segundo a época oscila entre o Monte do Boi e o Monte Lourido e cuxo cromatismo e resonancia sobre a auga varía en función do nivel da marea e o estado, igualmente cambiante, do ceo.
Esteiro da Foz
